Η ΣΤΡΥΜΗ

ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Το χωριό χιονισμένο

Η Στρύμη είναι ένα μικρό χωριό, εικοσιπέντε περίπου χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Κομοτηνής, στους βόρειους πρόποδες του βουνού Ίσμαρος. Ανήκει στο Δήμο Σαππών και κατοικείται κυρίως από παιδιά προσφύγων που ήρθαν από το χωριό Άγιος Βλάσιος της Μεσημβρίας, μια ελληνικότατη, ακόμα και σήμερα, πόλη, στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Υπάρχουν επίσης και πρόσφυγες από την περιοχή των 40 Εκκλησιών (Θυμκιώτες) της Ανατολικής Θράκης καθώς και πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία που κατοίκησαν στον «Τζάρο μαχαλά».

Χτισμένο στις πλαγιές του βουνού έχει μια εξαιρετική θέα προς τον κάμπο της Κομοτηνής. Παλαιότερα αριθμούσε περί τις 500 οικογένειες και γύρω στα 300 παιδιά γέμιζαν με τις φωνές τους τον αέρα του χωριού. Τα τελευταία χρόνια όμως δεν μένουν εκεί παρά λίγες οικογένειες ηλικιωμένων, αφού οι νέοι το έχουν εγκαταλείψει για να βρουν καλύτερες συνθήκες ζωής στις μεγάλες πόλεις. Το επισκέπτονται όμως κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, οπότε και του ξαναδίνουν λίγη από την παλιά του αίγλη.

Το χωριό δεν συνδέεται με την αρχαία πόλη Στρύμη, αφού μόνο σαν ανάμνηση του δόθηκε αυτό το όνομα από την επιτροπή ονοματοθεσιών που συστήθηκε το 1920, αμέσως μετά την απελευθέρωση της Θράκης. Η αρχαία Στρύμη βρισκόταν στα παράλια του Θρακικού πελάγους. Φτωχά υπολείμματά της σώζονται στο άκρος του δυτικού σκέλους του όρμου του Ανοικτού, γνωστού ως χερσόνησος της Μολυβωτής. Στο χώρο έχουν βρεθεί αξιόλογα έργα ιωνικής τέχνης που φυλάσσονται στα μουσεία Κομοτηνής, Θεσσαλονίκης και Σόφιας.